Wierzchosławice uczczą pamięć Niezłomnego bohatera
access_time 2018-04-28 07:10:00
30 kwietnia (poniedziałek) w Wierzchosławicach odbędą się uroczystości rocznicowe upamiętniające płk. Adama Boryczkę - niezłomnego cichociemnego, kapitana Armii Krajowej i WiN, działacza niepodległościowego podziemia antykomunistycznego.

30 kwietnia 2018 r. mija 30 rocznica śmierci cichociemnego płk. Adama Boryczki. Urodzony w Wierzchosławicach – oficer Wojska Polskiego, cichociemny, działacz Zrzeszenia Wolność i Niezawisłość był wybitną postacią. Dzięki swej postawie na polu walki zarówno z okupantem niemieckim jak i sowieckim zapisał się trwale w historii Polskiego Państwa Podziemnego. Dlatego też warto pamiętać o człowieku, który swoimi dokonaniami i poświęceniem dla ojczyzny mógłby obdzielić niejedną osobę.

Rodzina płk. Adama Boryczki, Wójt Gminy Wierzchosławice Zbigniew Drąg oraz Gminne Centrum Kultury w Wierzchosławicach zapraszają na uroczystości rocznicowe upamiętniające niezłomnego żołnierza z Wierzchosławic. O program artystyczny zadbają nauczyciele i uczniowie Szkoły Podstawowej w Wierzchosławicach. Części artystycznej będzie towarzyszyła wystawa poświęcona Żołnierzom Niezłomnym oraz osobie Adama Boryczki.

Program:

30 kwietnia 2018 r., poniedziałek, Centrum Kultury Wsi Polskiej w Wierzchosławicach

Godz. 6.30 – Msza Święta w intencji płk. Adama Boryczki w kościele parafialnym w Wierzchosławicach
Godz. 17.30 – Złożenie kwiatów pod tablica pamiątkową poświęconą Adamowi Boryczce – Dom Ludowy w Wierzchosławicach
Godz. 18.00 – Program artystyczny „Cichociemny z Wierzchosławic” – w wykonaniu uczniów Publicznej Szkoły Podstawowej w Wierzchosławicach – atrium Centrum Kultury Wsi Polskiej w Wierzchosławicach

Życiorys:
Adam Boryczko urodził się 18 września 1913 roku w Wierzchosławicach na terenie powiatu tarnowskiego. Przyszły cichociemny po ukończeniu szkoły powszechnej im. Kazimierza Brodzińskiego w Tarnowie kontynuował naukę w Gimnazjum im. hetmana Jana Tarnowskiego gdzie też w 1934 roku zdał egzamin dojrzałości. W latach 1934 – 35 był uczestnikiem Dywizyjnego Kursu Podchorążych Rezerwy Piechoty, po pomyślnym ukończeniu którego przeniesiono go do rezerwy wraz z przynależnością do 16 pułku piechoty. Zaliczenie kolejnych ćwiczeń w ramach 16 pp sprawiło iż Boryczka otrzymał promocję na stopień podporucznika ze starszeństwem od 1 stycznia 1936 roku.

Od 1936 roku rozpoczął pracę w Państwowej Fabryce Związków Azotowych w Mościcach pod Tarnowem, gdzie pracował aż do pierwszych dni kampanii wrześniowej. 6 września po ewakuacji fabryki w Mościcach, Boryczka jako ochotnik zgłosił się do 6 Dywizji Piechoty. Wobec inwazji sowieckiej na Polskę, 18 września oddział Boryczki przekroczył granicę polską – rumuńską w Śniatyniu, po czym został internowany i osadzony w obozie w Tirgu-Jiu w Rumuni.

Po ucieczce z obozu w styczniu 1940 roku trasą przez Jugosławię i Grecję dotarł do Francji i wstąpił do formowanego przez generała Sikorskiego wojska. Kapitulacja Francji spowodowała konieczność polskich żołnierzy do Wielkiej Brytanii – tam również podążył ppor. Boryczko. W Anglii przydzielono go do IV Brygady Kadrowej Strzelców[od 9 października 1941 1 Brygada Spadochronowa] na stanowisko dowódcy plutonu. Wiosną 1941 roku Adam Boryczko zgłosił się jako ochotnik na kurs cichociemnych. Po przejściu specjalistycznego szkolenia m.in. strzeleckiego, spadochronowego, dywersyjnego i łączności został 13 stycznia 1942 roku zaprzysiężony na rotę ZWZ.

Nocą z 8 na 9 kwietnia 1942 roku Adam Boryczko „Brona” wraz z innymi 5 cichociemnymi został przerzucony do okupowanego kraju w ramach operacji lotniczej „Cravat”. Po okresie „aklimatyzacji” Boryczko otrzymał przydział konspiracyjny na V odcinek „Wachlarza” w którym to objął dowództwo nad ośrodkiem dywersyjnym w Turmontach jak również odpowiedzialny był za dywersję w okolicach Dyneburga. Po rozwiązaniu „Wachlarza” otrzymał przydział do Okręgu AK Wilno gdzie pełnił funkcję oficera do zleceń komendanta Okręgu, od marca rozpoczął formowanie Kedywu Okręgu Wilno. W tym czasie aktywnie uczestniczył w szeregu akcji dywersyjnych, likwidował również konfidentów niemieckich, litewskich i komunistycznych. W lipcu został ciężko ranny podczas próby aresztowania go przez Gestapo w Wilnie zdołał uciec po czym przez jakiś czas przechodził rekonwalescencję. Po powrocie do zdrowia otrzymał rozkaz sformowania oddziału partyzanckiego oraz wymarszu do Puszczy Rudnickiej( 25 sierpnia 1943 r.- 19 marca 1944). Zgrupowanie to rozwinął w 6. Brygadę AK, po czym wyznaczono go dowódcą 1 kompanii i zastępcą dowódcy brygady. Oddział ten stoczył szereg walk z oddziałami niemieckimi i litewskimi jak również ochraniał ludność przed bandami rabunkowymi i sowieckimi partyzantami. 15 lipca 1944 roku zostaje mianowany kapitanem. Wobec aresztowania polskiego dowództwa przez sowietów po akcji Ostra Brama, kapitan Boryczko obejmuje dowodzenie nad 6 Brygadą, a następnie wycofuje się do Puszczy Rudnickiej gdzie podejmuje akcję obronną przeciw sowietom. Mając pod swymi rozkazami około 150 żołnierzy „Tońko” widząc beznadziejne położenie postanawia rozformować swój oddział. Od lutego 1945 roku pełni funkcje Szefa III Oddziału Komendy Okręgu Wileńskiego AK.

W październiku 1945 roku przedostał się na zachód, gdzie ponownie znalazł się w dyspozycji 1. Brygady Spadochronowej, później zaś Polskiego Korpusu Rozmieszczenia i Przysposobienia. W latach 1947 – 52 pełni służbę w Strukturach Delegatury Zagranicznej Zrzeszenia Wolność i Niezawisłość gdzie był kurierem oraz szefem komórki łączności z krajem. Pięciokrotnie przekraczał granice przewożąc pieniądze, rozkazy i instrukcje dla struktur niepodległościowych. W czerwcu 1954 roku zostaje aresztowany podczas kolejnego przekraczania granicy Polski z NRD. W czasie śledztwa poddany był licznym torturom fizycznym i psychicznym, po czym po pokazowym procesie wyrokiem Wojskowego Sądu Garnizonowego w Warszawie z dnia 21 maja 1955 roku zostaje skazany na trzykrotną karę śmierci. Ostatecznie Rada Państwa decyzją z 14 października 1955 roku zamieniła karę na dożywotnie więzienie. Bohaterski żołnierz osadzony był w więzieniach w Strzelcach Opolskich, Wronkach i Rawiczu. Wspólnie dzielił celę śmierci z dowódcą policji i SS Dystryktu Warszawskiego gen. Paulem Geiblem. Więzienie opuścił dopiero w listopadzie 1967 roku [po interwencjach w Radzie Państwa rzeszy osób ze świata kultury, środowisk żołnierskich] jako jeden z ostatnich żołnierzy Polski Walczącej.

Po opuszczeniu więzienia pracował jako magazynier w jednym z przedsiębiorstw Ministerstwa Handlu Wewnętrznego i Usług do końca życia był inwigilowany przez SB. Zmarł w Warszawie 30 kwietnia 1988 roku nie doczekawszy wolnej Polski o którą walczył od 1939 roku. Pochowany został na Cmentarzu Powązkowskim.

Odznaczony został: Orderem Virtuti Militari, trzykrotnie Krzyżem Walecznych, Srebrnym Krzyżem Zasługi z Mieczami zaś pośmiertnie Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski.

Komentarze...
testststs 10,2,9,1,A