[[fotka1]] Kardynał Ratzinger pojawił się na balkonie błogosławieństw bardzo poruszony. Na placu Świętego Piotra czekali zgomadzeni wierni. Wszyscy okrzykiem radości przywitali nowego papieża. "Drodzy bracia i siostry - powiedział - po wielkim papieżu Janie Pawle II księża kardynałowie wybrali mnie, prostego i skromnego robotnika winnicy Pańskiej. Pocieszam się faktem, że Pan potrafi posługiwać się i działać przy pomocy niedoskonałych narzędzi, a przede wszystkim zawierzam się waszym modlitwom. W radości Pana zmartwychwstałego, ufni w Jego stałą pomoc, idziemy przed siebie. Pan nam pomoże, a Maryja, Jego Najświętsza Matka, stoi u naszego boku. Dziękuję".
Papież udzielił pierwszego apostolskiego błogosławieństwa "Urbi et Orbi", a potem długo jeszcze pozdrawiał wiwatujących wiernych z całego świata.
Kardynał Joseph Ratzinger był jednym z najbliższych współpracowników Jana Pawła II, prefektem Kongregacji Nauki Wiary, dziekanem Kolegium Kardynalskiego. Jego motto biskupie brzmi: "Współpracownik prawdy". Często lubi powtarzać, że "to jest Jego - czyli Chrystusa - Kościół, a nie pole eksperymentalne teologów".
Urodził się 16 kwietnia 1927 r. w Marktl nad rzeką Inn w Bawarii, w ubogiej, bardzo religijnej rodzinie. Po ukończeniu seminarium we Fryzyndze studiował w Monachium. W 1951 r. przyjął święcenia kapłańskie. Krótko był wikarym i katechetą,by w 1952 r. rozpocząć pracę w macierzystym seminarium. W 1953 r. uzyskał tytuł doktora teologii. W 1957 r. habilitował się, a rok później - został profesorem.
Na krótko przed Soborem Watykańskim II koloński kardynał Joseph Frings powołał ks. prof. Ratzingera na swego doradcę - obaj odegrali kluczową rolę w dokonywaniu niektórych soborowych przełomów. W 1977 r. Paweł VI wyznaczył go na arcybiskupa Monachium-Fryzyngi. Cztery lata później, 25 listopada 1981 r., Jan Paweł II powierzył mu stanowisko prefekta Kongregacji Nauki Wiary. Od tej pory popularna prasa nazywa go "pancernym kardynałem", przedstawiając jako ultrakonserwatystę.