[[fotka1]] Teatr Mały – Warszawa
„Ławeczka” Aleksandra Gelmana
Reżyseria – Zbigniew Zapasiewicz
Muzyka – Janusz Strobel
Słowa piosenek – Jan Wołek
Obsada - Olga Sawicka, Leon Charewicz

Tłem dialogu i perypetii bohaterów były dygnitarskie biurka, stoły prezydialne pokryte obowiązkowo zielonym suknem oraz "rekwizyty" rodem ze świata przemysłu ciężkiego - traktory, ciężarówki, spychacze... Główne role grali w tych dramatach zwykle ludzie "ze świecznika" - dyrektorzy, brygadziści, sekretarze partii. Stanowiło to logiczną konsekwencję artystycznego credo Gelmana, który wielokrotnie twierdził, że interesują go przede wszystkim konflikty na styku "ekonomiki i moralności, ekonomiki i sumienia". Już w tych debiutanckich sztukach późniejszy autor "Ławeczki" ujawnił sporą zręczność w konstruowaniu intrygi, a także rzetelność i emocjonalne zaangażowanie w poruszaną problematykę.

Z biegiem czasu Gelman zaczął obdarzać swych bohaterów bogatszym życiem wewnętrznym. Ich świat nie ograniczał się już wyłącznie do pracy. Gelman począł pokazywać również ich uwikłanie w życie rodzinne, często pełne bolesnych spięć i gorzkich rozczarowań. Tak było np. w dramacie "Sami, ze wszystkimi".

W kontekście wcześniejszych dokonań artystycznych Gelmana "Ławeczka" stanowi wyjątek. Jest to sztuka kameralna, wręcz intymna. Jej bohaterowie są przeciętni, niczym nie wyróżniają się z tłumu. On pracuje jako kierowca podmiejskich autobusów, ona czuwa nad jakością skarpetek w przedsiębiorstwie odzieżowym. Dla żadnego z nich praca nie jest misją ani powołaniem, jak u wcześniejszych Gelmanowskich bohaterów. Traktują ją wyłącznie jako źródło utrzymania. Obydwoje nie są już pierwszej młodości, obydwojgu życie raczej się nie ułożyło. Ich spotkanie w parku jest przypadkowe, lecz zarówno jedno, jak i drugie przyszło tu w tym samym celu – znalezienia partnera do erotycznej przygody, która ubarwiłaby ich szarą egzystencję, pozwoliła choć na chwile zapomnieć o samotności. Rozmowa obydwojga bohaterów staje się dla Gelmana pretekstem do prześwietlenia ich powikłanych psychik. Do ukazania wewnętrznej walki lęku przed "otwarciem się" i potrzeby akceptacji własnego "ja" przez drugiego człowieka. W ujęciu Gelmana "parkowy romans" Jej i Jego jest nie tylko poruszającą, tragikomiczną opowieścią o poszukiwaniu miłości. Staje się także wielką metaforą wzajemnych związków między kobietą i mężczyzną.

Doskonałe role Olgi Sawickiej i Leona Charewicza. Po spektaklu w kawiarni kina „Marzenie”, odbyła się spotkanie z reżyserem łąweczki, a zarazem aktorem – Zbigniewem Zapasiewiczem. Odbyła się promocja książki „Zapasowe maski” Zbigniewa Zapasiewicza, a spotkanie poprowadził Łukasz Maciejewski.

(as)
fot. Darek Górecki