Niech MO będzie z wami: "Pod koniec lat 60. włodarze z Wydziału Prasy KC PZPR szukali tematu, który łączyłby przygodę z moralitetem. Zadanie znalezienia takowego powierzono oficerowi milicji Władysławowi Krupce. Oglądając zagraniczne czasopisma obrazkowe Krupka wpadł na pomysł superbohatera milicyjnego i powołał do życia kapitana Żbika, który jeszcze w późnych latach 80. był ogromnie popularny. Łączył w sobie cechy przedstawiciela oficjalnej władzy z cechami oddanego przyjaciela ludu, zwłaszcza młodzieży. Musiał więc stróż prawa być nienaganny w manierach, a moralnie bez skazy. Broni nie używał prawie w ogóle, w kilkudziesięciu odcinkach serii strzelał tylko kilka razy. Żbik różnił się jednak (programowo musiał się różnić!) od superbohaterów amerykańskich, czyli kapitalistycznych.
W przeciwieństwie do nich nie działał w pojedynkę, pomoc niosła mu wzorowa postawa towarzyszy ze służby - milicjantów i milicjantki, ale całe społeczeństwo nie szczędziło sił, by wspomóc swojego idola. Tak więc harcerze donoszą, gdzie zauważyli kłusownika lub złodziei, a członek ORMO ochoczo pomaga mu eskortować więźnia. Do Żbika młodzież pisała listy (dziewczęta słały nawet propozycje matrymonialne), a on sam odpisywał na nie drogą pocztową lub kontaktował się poprzez rubrykę w zeszytach z jego przygodami. Rzecz jasna na listy odpowiadali oficerowie pracujący w Komendzie Milicji.
Cała akcja była jednak tak przemyślana, że nietrudno było uwierzyć w rzeczywiste istnienie kapitana (później majora) Jana Żbika. W piśmie „Qriozum” w latach 90. publikowałem sfingowane listy do (i od) kapitana jako rodzaj pastiszu. Autorem tych listów był dr Marcin Jaworski. Zabawa była przednia! Żbik pomagał, tłumaczył, dawał słoną nauczkę przestępcom aż do grudnia 1981 roku, kiedy to komendant główny Milicji Obywatelskiej gen. Józef Beim stwierdził, że społeczeństwo nie musi lubić milicji, ale powinno się jej bać."
2021-03-08 07:33:00
Odpowiedz
23
11